De laatste jaren is Po’oino geïnteresseerd in keramiek waarmee hij de oorsprong van de Polynesische tatoeage benaderd. Het Lapita aardewerk is het oudste bewijs van de aanwezigheid van de Polynesische mensen en hun kunst in de Stille Oceaan.
Velen beschouwen de gronden op deze keramieken als de bron van TATAU, zoals we die vandaag de dag kennen. Po’oino reproduceert geen Lapita aardewerk, hoewel het gebruik van klei als basis voor culturele patronen wel aansluit bij het Lapita concept. De vormen en glazuren die hij gebruikt worden door hem getekend en kookmethodes variëren van elektriciteit tot hout.
